Weinig mensen weten dat ik mij na mijn dagtaak als bibliotheekdeskundige-in-opleiding wel eens als amateur-antropoloog op pad begeef. En welke plek is nu beter geschikt om de menselijke soort en zijn uitwassen te bestuderen dan het glorieuze station van Kortrijk, aka 'De Stoasie'? Vooral wat betreft marginale puber-spotting vormt deze plek met stip dé hellemond van Kortrijk. Hier moet je zijn voor zinloze vechtpartijen en elkaar ei zo na in het openbaar dryhumpende tweens. Aangezien deze werkmensch uitzonderlijk het thuisfront diende te bereiken per bus - de 82 4-ever!- besloot ik van de gelegenheid gebruik te maken en op basis van enkele observaties baanbrekend wetenschappelijk onderzoek te verrichten.
Verdekt opgesteld en aan het oog onttrokken door de schaduw van de vélorekken was ik er vandaag getuige van een ronduit storend en verontrustend tafereel dat mijn reeds broze vertrouwen in de hedendaagse jeugd nog meer deed wankelen. Scenario: aan het busperron staan twee rivaliserende, elkaar achterdochtig en slinks beloerende groepjes. Groep één: twee schuchtere, niet al te modieus geklede... nouja, seuten. Eén rostje en ééntje dat een beetje mank liep. Groep twee: vijf populaire, luidruchtige tieners die de wijsheid 'Maquileren met mate' nog niet in pacht hebben. Of er een reeds op voorhand tot stand gekomen relatie tussen beide partijen bestond, was uw verslaggever ter plaatse niet geheel duidelijk. Na slechts enkele minuten had groep twee deze nieuwe potentiële prooi in de gaten. Pestkoppen hebben in dit geval vaak de neiging een niet al te snugger lid van hun adorerende entourage als kanonnenvlees vooruit te sturen. Zo geschiedde. De booschapper liep met een engelengezichtje op de rosse en de manke af en begon hen duidelijk lastig te vallen en akelige dingen te vragen. Vervolgens moest uiteraard verslag worden uitgebracht bij de leidster van groep twee, die tussentijds het hof werd gemaakt door verscheidene, nog niet geheel tot wasdom gekomen puisterige mannetjes. Na wat heen en weer provoceren werd uiteindelij de kledij van het onfortuinlijke tweetal op de korrel genomen. "Hé, ik moest (?) komen vragen of dat een tafelkleed is dat jij daar aanhebt", aldus de boodschapper. Shit zeg. De twee slachtoffers gedroegen zich bijzonder moedig en probeerden het gepest weg te lachen. Het verbaast me keer op keer over wat voor een dikke olifantenhuid scholieren dezer dagen moeten beschikken. Het is haast onmogelijk dat zoveel zinloze kwaadaardigheid ten langen leste niet in je kleren gaat zitten. Het is ook haast onmogelijk vast te stellen wie in deze situatie de meeste schuld draagt. Is het de oerdomme boodschapper, omdat ze schijnbaar niet over de capaciteit beschikt om voor zichzelf uit te maken wat goed en fout is? Is het de leidster van de groep, die de zwakkeren viseert en misschien zelfs tekent voor het leven én bovendien te laf is om zelf op haar prooi af te gaan? Of ben ik het? Ik, te laf en te bang om tussenbeide te komen als (veronderstelde) volwassene...
Het middelbaar, de grote school, dat is een survival of the fittest waar sommigen worden gekraakt door het leven. Laat het voor hen een troost wezen dat er binnen slechts enkele jaren een periode aanbreekt waarin je zult worden geprezen omwille van je individualiteit en het niet langer uitmaakt of je er een beetje vreemd uitziet. Wat onder je verpakking schuilgaat is net datgene waarmee je het ver zult schoppen in het leven. Verheug jullie maar op de dag dat die voormalige pestkop van 't station in de Kinepolis jouw € 0.35 piesgeld zal innen en achter je gat de bril zal moeten afkuisen.
