Wie jong was in de jaren zestig en zeventig, herinnert zich ongetwijfeld The Beach Boys, de Amerikaanse muziekgroep die ons, Europese koele kikkers, vertrouwd maakte met de zonnige Southern California lifestyle. In hun eindeloze schare hits bezongen deze jongelingen tot in den treure allerhande Californische geneugten, zoals daar zijn surfen, knappe meiden en snelle wagens. Ikzelf, sinds zaterdag laatstleden een kwarteeuw jong, maakte The Beach Boys uiteraard niet mee in hun volle glorieperiode of zelfs maar in hun oorspronkelijke bezetting. Heel wat van hun liedjes toveren echter spontaan een glimlach om mijn gezicht of doen op z'n minst een belletje rinkelen, zoals Barbara Ann (de Babybellreclame!) of God Only Knows (de aftiteling van de film Love Actually!). Het was dan ook enigszins met gemengde gevoelens dat ik op de uitnodiging van mijn behoorlijk enthousiaste ouders inging om hen op 6 juli 2013 te vergezellen naar een voor België exclusief concert van The Beach Boys in het Casino Kursaal van Oostende. Lees verder voor het relaas van mijn duik in de golden sixties!
Opvallend was de erg geringe opkomst, met slechts één derde van de zitjes in de zaal gevuld. De ticketverkoop was schijnbaar dermate pover dat het volledige balkon werd afgesloten. Mensen die zich de goedkopere tickets hadden aangeschaft, zoals mijn gevolg en ikzelf, mochten hierdoor een plaatsje kiezen op de achterste rijen van de parterre. Hoewel sommige leden van het gezelschap hierdoor nattigheid voelden met betrekking tot de kwaliteit van de show die ons te wachten stond, zag de vrek in mezelf hier alleen maar voordeel in. Betere plaatsen voor dezelfde prijs!
Terwijl de zaal zich langzaam aan vulde met verdwaalde dagjestoeristen, babyboomers op rust en verstokte hippies (mét gebloemde bandana), dwaalden mijn gedachten af naar die eeuwig jonge Beach Boys zelf. Ik hoopte vooral dat deze mannen op leeftijd, nog altijd zingend over surfen, knappe meiden en snelle wagens, ondertussen geen karikaturen van zichzelf zouden zijn geworden. Kreeg ik straks ouwde knarren te zien, of krasse zeventigers? Zouden ze het podium opschuifelen met behulp van een rolator?
De strakke groep muzikanten die -weliswaar 20 minuten te laat- het podium bezette, wist mij echter aangenaam te verrassen. De twee resterende oorspronkelijke bandleden, Mike Love en Brian Wilson, worden ondersteund door een groep degelijke, door de wolf geverfde studiomuzikanten. Zelf weten deze heren bovendien nog steeds een flink stukje vocalen te produceren. Verrassing van de avond was de drummer van dienst, die in enkele nummers drummend en zingend tegelijk de lead vocals op zich nam. Indrukwekkend stemgeluid!
Waar de show tijdens de eerste nummers nog wat mak aandeed, met een braafjes en zuinig applaudiserend publiek, barstte het feestje dan toch los tijdens monsterhit I Get Around. Enkele dames sprongen moedig recht en placeerden een dansje, en de rest van de zaal volgde. De rest van het optreden, waarin ook mijn persoonlijke favorieten Wouldn't It Be Nice en I Can Hear Music de revue passeerden, was een gezellige bedoening. Dat het Vlaams-zijn er bij het publiek ingebakken zat, besloten de grootste durvers te bewijzen met een polonaise op California Girls. The Beach Boys zelf keken (verbaasd) toe en zagen dat het goed was.
.jpg)
Conclusie: de lege stoelen hadden ongelijk! Respect voor The Beach Boys. En achteraf bleek dit uitstapje er bovendien nog één van de educatieve soort te zijn. Dankzij deze show ontdekte ik immers waar de Hollandse rakkers van De Jeugd van Tegenwoordig, één van mijn muzikale favorieten, de mosterd halen. Luister maar eens onderstaande tracks: Kokomo van The Beach Boys en Zilt van DJVT. Opgelet: de lyrics van het laatste nummer zijn niet geschikt voor al te zedige oortjes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten